Umeak eta dolua

Haurren ikaskuntzaren funtsezko oinarriak behaketa eta imitazioa dira. Horregatik, badakigu, gure baitan dagoela neurri handi batean haurrak heriotza barneratzea. Heriotzaren inguruan ez ditugu erantzunik eta zaila suertatzen zaigu besteei erantzunak ematea. Alabaina, helduon beldurrak haurrengan proiektatzen baldin baditugu, beraien bitarteko propioak sortzeko aukera kentzen diegu. Hezitzaileentzat, (guraso zein irakasle), lagungarri izan daitezkeen jokabideak azalduko ditugu.


-Beti haurren galderak entzun. Gura dutena itaun dezatela.

-Heriotzen aurrean, utzi doluaren erritoetan parte hartzen, betiere beraiek nahi dutenean eta beraien erara: marrazki bat eginez, lore batekin...



-Ez sufritzeko intentzioz esaten dizkiegun gezurrak eta sortzen dizkiegun itxaropen faltsuak ekidin.

-Emozioen adierazpena bultzatu ipuinen, marrazkien, musikaren...bidez

-Haurrak galdetzen duen puntura arte informatu.

-Berak errurik ez duela adierazi, nahiz eta hildakoarekin haserretuta egon izana.

- Hildakoa agurtu eskutitzekin, marrazkiekin, grabazioekin...



-Galeraren errealitatea barneratzen duten eta komunikatzea ahalbidetzen duten metaforak erabili: ilargia, zuhaitza, hostoak, itsasoko olatuak...naturako elementuak.

-Heriotza bizitzaren zati banaezin dela erakusten duten esperientziak erabili. Aitita, animalia bat, ezagun bat...hiltzen den unea aukera ona izan liteke bizitzaren eta heriotzaren zikloaz hitz egiteko.

-Komunikabideetatik edo adin txikikoentzat egokiak ez diren filmetatik heriotzari buruz jasotzen duten gehiegizko informazioa ekidin. Gure txikiak ezin barnera dezaketen neurrigabeko informazioaren aurrean jartzen ditugu eta horrek antsietate eta irudimenezko ezbeharrekiko beldurra sortzen die.

-Porrotaren (frustrazio gisa ulertuta) ikaskuntza bultzatu. Heriotza da frustrazioen adierazgarri handiena eta lagungarri izan liteke planteamendu curricularretako erreferentzia pedagogiko-filosofiko modura.

-Irakasle taldeari laguntza eskatu, anabasa eta krisi egoeran bakartuta gelditu barik.